WIERNOŚĆ… dlaczego?

Pamiętam 15 sierpnia 2002 roku, nasz pierwszy dzień po przeprowadzce do Nowego Radzica, pierwszego domu Oazy w Polsce. Po trzech latach modlitwy Słowem Pana weszliśmy na naszą posesję, zgodnie z obietnicą: „…daję wam ją w dziedzictwo, ziemię opływającą w mleko i miód” (Kpł 20,24). I tak było, także konkretnie, ponieważ w tym czasie nasi sąsiedzi przynosili nam krowie mleko i mnóstwo miodu! Pan był nam wierny i od tamtego dnia co roku, 15 sierpnia, obchodzimy w Radzicu Święto Wierności Pana, które stało się dla nas świętem wierności braci i sióstr, świętem wierności przyjaciół.

Bóg jest wierny – ON PIERWSZY był i pozostaje wierny temu, co obiecał, swojemu przymierzu z człowiekiem aż do śmierci i swojemu zmartwychwstaniu. I nie można oddzielić wierności Pana od wierności braci, małżonków, przyjaciół. Ponieważ nasza wierność jest odpowiedzią na miłość, zawsze przechodzi przez konkrety codziennego życia i musi być przeżywana małymi, osiągalnymi krokami. W Koinonii mamy stałe zobowiązania, które nas charakteryzują i pomagają nam wzrastać w powołaniu, takie jak na przykład: modlitwa osobista, spotkania formacyjne i ewangelizacyjne, posługi, dziesięcina. Tylko w ten sposób, poprzez wytrwałość każdego dnia, pozostajemy wierni. Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny (Łk 16,10).

Autentyczna odpowiedź na miłość realizuje się w zaangażowaniu, które wyraża moje 100 procent, czyli CHCĘ DAĆ WSZYSTKO, niezależnie od stanu życia, ale naturalnie z nim związanym. To jest właśnie to, co utrzymuje przy życiu „tak” dla Niego i dla innych – konkretne zaangażowanie. To, co napisał Jan, jest zawsze aktualne: kto nie miłuje tego, którego widzi, nie może miłować Tego, którego nie widzi (por. 1 J 4,20).

Ta miłość, aby była „czytelna”, potrzebuje gestów, decyzji, wyborów. I staje się możliwa, jeśli będziemy blisko Pana, trzymając się Jego Słowa, mocno chwytając za rękę naszego brata, przyjaciela, współmałżonka; wtedy możemy naprawdę iść naprzód z odwagą i radykalnością w kierunku naszego celu, podążając drogą już przez Niego otwartą.

Wydaje się, że dzisiaj, z różnych powodów, coraz trudniej jest dotrzymać danego słowa jako poważnego zobowiązania – ponieważ zmieniają się ludzie, okoliczności, świat… A jednak, właśnie DZISIAJ, słowa Pawła z Tarsu wybrzmiewają tak głośno: Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe (Rz 12,2).

Pozostań wierny, zaczynając od małych codziennych rzeczy, krok po kroku, aby zdobywać coraz wyższe szczyty, aby dobrze przeżywać twoje powołanie i twoją misję, niosąc temu światu świadectwo miłości i zaufania, aż do końca.

Iwona Sułek