Niedziela w oktawie Narodzenia Pańskiego (C), Święto Świętej

Niedziela 29 grudnia 2024
Łk 2,41-52

«Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemu nam to uczyniłeś? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”. Lecz on im odpowiedział: „Czemu Mnie szukaliście? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi».
(Łk 2,48-52)

Według Słowa Bożego istnieją trzy uroczystości, które zobowiązują do pielgrzymowania do Świętego Miasta Jerozolimy: Pascha (Pesach), Pięćdziesiątnica (Szawuot) i Święto Szałasów lub Namiotów (Sukkot). W związku z tym Ewangelia Łukasza poświęca jeden fragment szczególnej pielgrzymce, którą Jezus odbył, gdy miał dwanaście lat. Dwanaście lat to dla żydowskiego chłopca wiek Bar-Mitzwâh, tj. kiedy staje się dojrzały, odpowiedzialny za swoje czyny, zobowiązuje się do przestrzegania prawa Mojżeszowego, jest uważany za syna prawa; w jego wychowaniu ojciec może uciekać się do taktyk silnej ręki.

Mała rodzina z Nazaretu, jak na dobrą żydowską rodzinę przystało, udała się zgodnie ze zwyczajem do Jerozolimy. W drodze powrotnej do Nazaretu, po całym dniu wędrówki, rodzice zorientowali się, że Jezusa nie ma w karawanie. W tym momencie wracają do Jerozolimy i szukają Go wśród krewnych i znajomych. Dopiero po trzech dniach pełnych udręki poszukiwań odnajdują Go w świątyni, siedzącego wśród nauczycieli, którym się przysłuchiwał i zadawał im pytania.

W omawianym rozdziale ewangelista Łukasz używa dwóch bardzo podobnych wyrażeń opisujących rozwój Jezusa jako człowieka. W w. 40: «Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim»; i w w. 52: «Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi». Głównym tematem jest wzrost Jezusa, jego dojrzewanie, stawanie się mężczyzną. I właśnie tutaj, po raz pierwszy, Jezus publicznie odnosi się do Ojca (nie do Józefa!), prawie na pewno używając dobrze znanego aramejskiego wyrażenia „Abba”. Co więcej, w w. 51 jest powiedziane, że «potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany».

Aby wzrastać i stawać się dojrzałymi ludźmi, autentycznymi chrześcijanami, jesteśmy wezwani do intensywnego pielęgnowania tych dwóch cech, które charakteryzowały również Jezusa:

– wymiar synostwa: poczucie, że jesteśmy dziećmi Boga, przez Niego kochanymi i chcianymi, a nie przypadkiem na tej ziemi; nawet jeśli nasi rodzice nas nie zaakceptowali, nie umniejsza to faktu, że jesteśmy w planie Ojca.

– poddanie, a raczej bezwarunkowa „uległość”, nawet jeśli uważamy, że inni wiedzą mniej od nas. Uległość jest drogą do doskonałości.

O. Giuseppe