XX NIEDZIELA ZWYKŁA (A)

Niedziela 20 sierpnia 2023
Mt 15,21-28

«Jezus odpowiedział: “Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela”. A ona przyszła, upadła przed Nim i prosiła: “Panie, dopomóż mi!”. On jednak odparł: “Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom a rzucić psom”. A ona odrzekła: “Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą z okruszyn, które spadają ze stołów ich panów”. Wtedy Jezus jej odpowiedział: “O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!”. Od tej chwili jej córka była zdrowa».
(Mt 15,21-28)

Jezus, przechodząc przez okolice Tyru i Sydonu, spotyka kobietę „kananejską”. Przymiotnik ten w tamtych czasach nie odnosił się już do Ziemi Obiecanej, ale raczej do Fenicji (dzisiejszy Liban). Kobieta, widząc Jezusa, powodowana bólem z powodu sytuacji jej córki dręczonej przez demona, prosi Go o interwencję uzdrowienia-uwolnienia. Wołając do Niego, używa określenia „syn Dawida”, co oznacza, że uznaje Go za Mesjasza. Reakcja Jezusa jest zaskakująca: nie zwraca się do niej nawet słowem! Uczniowie, słysząc krzyk kobiety, proszą Mistrza, by ją wysłuchał, aby przestała krzyczeć. Jezus przerywa ciszę, w pewien sposób motywując swoją postawę: Jego misja jest skierowana do domu Izraela.

Kobieta jednak nalega i upadłszy przed Nim, prosi Go o pomoc. W tym momencie Jezus zwraca się do niej słowami, które są zagadkowe dla nas, ale nie dla kobiety kananejskiej. Kim są „dzieci”, a kim „psy”? Otóż „psy, szczenięta” to poganie, nie-Żydzi. Kananejka wie, że jest za taką uważana, wie, że nie należy do dzieci Izraela, jedynych zaproszonych do wzięcia udziału w uczcie.

Ten szczególny epizod daje nam kilka powodów do refleksji. W Ewangelii Mateusza podkreśla się, że misja Jezusa skierowana jest do domu Izraela; apostołowie, pierwsi chrześcijanie, wszyscy są Żydami. Co więcej, sam Jezus wyraźnie mówi do Samarytanki: „Zbawienie bierze początek od Żydów”! (J 4:22).

Nie był to jeszcze czas powszechności ewangelii, ale to spotkanie z kobietą kananejską w „proroczy” sposób zapowiada to, co będzie dotyczyć wszystkich pogan. Postawa kobiety jest wzorowa: nie poddaje się, wręcz przeciwnie, akceptuje swój stan „wykluczonej”, bez zazdrości czy osądzania i, podobnie jak szczenięta, jest gotowa zebrać okruchy, to znaczy z wdzięcznością przyjąć dar, który spada z góry, za darmo, niezasłużony, okazując w ten sposób pełne zaufanie w obfitość chleba na uczcie.

Kobieta kananejska uczy nas dzisiaj, że zbawienie jest darem, na który nie zasługujemy i którego nie możemy kupić, a jedynie przyjąć z dziękczynieniem!

O. Giuseppe